Architektura sakralna baroku
Budownictwo sakralne epoki baroku bardzo często powielało znane z wcześniejszych epok rozwiązania. Budowano podłużne kościoły, planem był prostokąt i budowle centralne, których planem było koło, wielobok i krzyż grecki. Bardzo popularny stał się rzut poziomy oparty na elipsie. W konsekwencji powstawały sklepienia oraz kopuły elipsoidalne. Łuki na sklepieniach klasztornych oparte były na krzywych eliptycznych.
Elementami które dominowały w architekturze sakralnej są wysokie kopuły, które zwieńczone były wysokimi latarniami, przykryte ozdobnymi hełmami. Elewacja kościołów zwykle dwukondygnacyjna, posiadała płaszczyzny podzielone zwielokrotnionymi gzymsami i pilastrami. Zdobiono je rzeźbami, które umieszczone były w niszach.
Architektura świecka baroku
Świeckie barokowe budowle to bardzo reprezentacyjne pałace, posiadały boczne skrzydła, zbudowane na planie litery U. Barok ukształtował specyficzny typ pałacu – entre cour et jardin, gdzie budowlę poprzedzał dziedziniec za którym rozciągał się piękny ogród oraz park z geometrycznymi trawnikami, klombami, krzewami, skupiskami drzew. W ogrodach rozmieszczane były niewielkie pawilony oraz altany. Elewacje pałaców były zdobione oszczędniej niż kościoły. Mocno rozbudowane były klatki schodowe.
Zmiany uzbrojenia oraz udoskonalenie artylerii w renesansie spowodowały, że konieczne było zastosowanie nowych rozwiązań w wybudowanych umocnieniach. Na przedmieściach budowano nowe fortyfikacje w postaci ziemnych umocnień, które początkowo chronione były bastejami później bastionami. Do zaplanowanych rozwiązań dostosowywano projekty ulic, placów i zieleni.